39
วันนี้ ขณะกำลังจะเริ่มเรียนภาษาอิตาเลียน เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าหนังสือดังขึ้น ผมขอโทษผู้สอนแล้วก้มลงพลิกหน้าจอ..แม่โทรมา
แม่โทรมาถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ได้ข่าวไม่ค่อยดีของลุก ลูกบอกแม่ว่าไม่มีอะไรมันผ่านไปแล้วด้วยดี แต่แม่บอกว่า มันผ่านไปแล้วก็จริง แต่สำหรับแม่มันไม่ใช่แค่เรื่องที่ผ่านไปแล้ว แต่แม่เป็นห่วงว่าลูกของแม่จะเป็นอย่างไร เพราะทุกวัน แม่พร่ำสวดขอให้ลูกมีกระแสเรียกที่มั่นคงและปลอดภัยจากภยันตรายทั้งปวง
แท้จริงแล้ว แม่อยากให้ลูกรู้ว่า ตอนนี้แม่ก็ไม่ค่อยสบายเช่นกัน แม่เลยคิดถึงลูก ในวันที่ชีวิตของแม่ค่อนข้างอ้างว้างและหลงเหลือคนรอบข้างอยู่ไม่กี่คน ในแต่ละวัน
เวลาที่แม่โทรหาผม แสดงว่าเป็นช่วงเวลาที่แม่ทนคิดถึงลูกไม่ไหวแล้วจริง ๆ ซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกบกพร่องในหน้าที่ที่สำคัญ ผมยังคงจำคำถามนั้นได้อยู่ ก่อนงานบวชพระสงฆ์ไม่กี่สัปดาห์ และก่อนที่แม่จะล้มป่วยจนเข้าโรงพยาบาล แม่ถามผมผ่านทางโทรศัพท์ว่า "เวลาที่ลูกบวชไปแล้ว ลูกจะยังเป็นลูกของแม่เหมือนเดิมหรีอเปล่า?? ยังกลับมาพักผ่อนที่บ้านได้มั้ย??"
เวลาที่เรากำลังคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ มากมายในชีวิต สาลวนกับร้อยพันกิจกรรมภายนอกที่ต้องสะสาง ยังมีคนสำคัญคนหนึ่งคิดถึงเราอยู่เสมอ รอว่าเมื่อไหร่จะได้พบกันสักที มันอาจยาวนานเกินไปสำหรับใครบางคน....!!!
ใช้หัวใจสัมผัสรับรู้ได้ถึงความรัก ความห่วงใยนั้นของแม่จริง ๆ แค่ลูกเจ็บนิดเดียวใจแม่ยังรู้สึกแย่เลย แต่นี้เหมือนผ่านความตายมา ใจแม่ถึงรู้ว่าปลอดภัยแล้วแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเป็นอะไรไปมากกว่านี้แม่จะทำใจได้อย่างไร (สำหรับแม่แล้วไม่ว่าลูกจะโตแค่ไหน จะเป็นอะไรในสังคม ลูกก็ยังเป็นเหมือนเด็กเล็ก ๆ ของแม่เสมอ)
ตอบลบ